Deniz Feneri Çağrı Merkezi Hikayesi

Alan el ile veren el arasında bir ‘iyilik köprüsü’

Çağrı merkezinde yoğun bir gün. Telefonum çalıyor ve açıyorum. Karşımdaki, yılların yorgunluğu sesinin her dalgasına sinmiş yaşlı bir beyefendi. Adını söylüyor önce biraz mahcup. Kayıtlarımızdan dosyasına ulaşıyor ve açıyorum. Dalga dalga kulağıma dolan minnet ve hüzünle “Kızım” diyor. Amcanın sesindeki hüzün kulağımdan kalbime iniyor. “Buyrun efendim.” diyorum ve başlıyor anlatmaya.

“Doktordan geliyorum yavrum.” diyor önce.”Geçmiş olsun efendim.” diyorum. Ama amcanın sesinde bir sabırsızlık var, bana bir şeyler anlatmak istiyor heyecanla. Susuyorum, devam ediyor.

“Ben üç ayda bir aldığı yaşlılık maaşıyla geçinmeye çalışan biriyim, evime yıllardır et girmez kızım” derken derin bir nefes alıyor ve kaldığı yerden aynı heyecanla sürdürüyor konuşmasını.

“Bugün doktora gittim. Kemiklerimde zayıflama başlamış. Doktor, et yemem gerektiğini söyledi. Yol boyunca düşündüm, yıllardır et girmeyen evime nasıl bir parça et alacağımı.”

Bundan sonra sesine yayılan mutluluk ve minneti beni de heyecanlandırıyor. Çünkü ekranımda açık olan bilgilerine bakıyorum ki, dosyasında et kararı var. Bu arada amca anlatıyor; “Eve vardım. Siz et getirmişsiniz. Ben size nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum. Hızır gibi yetiştiniz.” derken sesi titriyor ve yine minnet dolu sesiyle dualar ediyor, dualarına “Amin” diyorum gönül huzuruyla. Kapatıyoruz telefonu. İkimizin de sesi titriyor aynı anda. Mutluluk dolu hüznü ikimiz de paylaşıyoruz.

Telefonumu kapatır kapatmaz yine çalıyor. Bu kez hattın diğer ucundaki beyefendi adak bağışı yapmak istediğini söylüyor. Fakat merak ettiği bir konu var, “Siz bu etleri nasıl değerlendiriyorsunuz?” diye soruyor. “Az önce, tam da sizden önce..” diye başlayarak yaşlı amca ile konuşmamızı hikaye ediyorum. Bağış yapmak isteyen beyefendinin de sesinde aynı mutluluk ve hüzün karmaşası var. Her ne kadar yüzünü göremesem de, hissediyorum ki bizi ararken takındığı tereddüt ifadesinin yerini şimdi tatlı bir mutluluk alıyor. O da telefonu kapattığında bir adak bağışı yapacak ve belki de evine aylarca et girmeyen bir hastaya şifa vesilesi olacak.

Bir tarafta evine et ulaştırdığımız yaşlı amca. O artık mutlu, şifa bulacak Allah’ın izniyle. O biliyor ki bir yerlerde onu düşünen birileri var.

Bir tarafta ise adak bağışlayan beyefendi var, o da mutlu ve emin. O da biliyor ki bir adak bağışıyla bir çok ailenin sofrasına ortak, dualarına mazhar olacak.
Bir yanda da biz Deniz Fenerleri varız. Her iki noktanın, alan el ile veren elin buluştuğu yerde, bir iyilik köprüsü olma çaba ve gayretinde Deniz Fenerleri. Biz de mutluyuz; çünkü her iki tarafın da duasına mazhar olma ve “amin” deme şerefine erişiyoruz.

Enise Zent
Çağrı Merkezi